Onze parochiaan Jan Jorrit Hasselaar volgt een master in Bossey, bij Genève.
Hij doet daarvoor onderzoek in diverse plaatsen, waaronder Genève en Istanbul.
In een serie columns vertelt hij over zijn ervaringen.
Stond hij daar op de stoep met een paar handschoenen als symbool voor de winter in de oecumene. Geen wonder dat de paus hem maar een kwartier wilde ontvangen. Ik had hem op de stoep laten staan. Dat gezeur over ‘de winter in de oecumene’ moet maar eens afgelopen zijn.
Natuurlijk is diegene op de stoep de secretaris-generaal van de Wereldraad van Kerken, de Noor Olav Tveit. Onlangs ontmoette hij voor het eerst paus Benedictus XVI. Als cadeau voor de paus had hij twee Noorse handschoenen bij zich. Deze handschoenen als symbool voor de winter in de oecumene. Ik kan zelf niet zoveel met dit gedoe over de winter. Ik ben meer van de krokusjes en dat lijkt me ook realistischer. In één mensenleven verandert er enorm veel ten goede in de oecumene. Spreken over de lente lijkt me dan ook meer op z’n plaats. De eerste knoppen zijn al ontloken en daar komen zeer mooie bloemen uit.
Meest opvallend is natuurlijk dat de twee longen van het christendom sinds de jaren ’60 weer samen ademen, de kerk van het Oosten en de kerk van het Westen. Een scheiding van 1000 jaar is opgeheven in de tijd van één mensenleven. Twee longen die na 1000 jaar weer samen ademen. Wat geeft dat een verademing. En laat ‘verademing’ nu net het Hebreeuwse woord zijn voor ‘geest’. En de geest staat in het christelijk geloof voor God.