Vorig jaar had Peter-Ben mij en Mea gevraagd of we een gast van de Utrecht Summer School konden huisvesten, dit vonden we geen probleem, en het bleek Rev. Dr. Shiby Varghese te zijn, een docent aan het seminarie van de Mar Thoma Church uit Kottayam, India, een kerk waarmee de Oud-Katholieke Kerk al een tijdje een formele dialoog voert. Hij voelde zich zeer thuis bij ons, en het idee ontstond, om mij als seminarist ook een keer uitgenodigd te krijgen in India. Na gesprekken met onze beider bisschoppen en het hoofd van het seminarie kon dit plan werkelijkheid worden, ik zou van 12 tot en met 25 juli het seminarie bezoeken. Het werd een officieel bezoek, gesponsord, vanuit een uitwisselingsprogramma, met de reiszegen gekregen op zondag de 10e juni.
Shiby pikt me de 12e op om een uur of 8 ’s avonds, het is een hartelijk weerzien. Na een bloedstollende reis van 4 uur (het verkeer is daar iets anders dan hier, maar één verkeersregel: toeteren) arriveer ik op het seminarie: ik mag het guest house gebruiken, een eigen kamer, keuken, slaapkamer en badkamer: Wat een luxe!
Ik eet met de studenten, drie keer per dag “warm” eten, en behoorlijk pittig, twee keer per dag een viering, soms in het Engels, vaak in Malayalam. De seminaristen zitten in lotus-houding op de grond. Verder herken ik diverse onderdelen wel, het is niet zo heel verschillend van ons. Een elektronisch orgel begeleidt een en ander, dus onder voorbeden hoor je dan een mooie aanhoudende achtergrondtoon. En bij de zang klapt iedereen enthousiast mee, of wordt er Indiaas getrommeld. Prachtige vieringen! Ik leer veel van hun dagelijks leven, de theorie over hun historie, liturgie, theologie en culturele en religieuze (hindu-)achtergrond. Maar ook wordt ik meegenomen naar een doop, driemaal een Eucharistie, een uitvaart en een priesterwijding, dus ik ervaar ook de praktijk: Veel overeenkomsten! Wat dingen die opvallen zijn: De seminaristen dragen allemaal een wit overhemd bij de Eucharistie, er wordt gecommuniceerd onder 2 gedaanten, de wijn / het bloed van Christus krijg je met een lepeltje ingegoten, het uitreiken ervan is daarom ook alleen voorbehouden aan een priester, de mannen en vrouwen zitten apart, de priester richt elk gebed met de gemeente (achter zijn rug) tot God, zo ook de consecratie, de vredegroet loopt van de priester via assistenten van voor naar achter door de kerk, de afkondigingen zijn op het eind bij de zending, er is een aparte rite voor het feliciteren van jarigen en jubilarissen, na de viering gaat een gordijn dicht voor het altaargedeelte. Het zijn allemaal niet-wezenlijke cultuur-gerelateerde gewoonten, met een lange geschiedenis.
Speciaal was het verzoek, of ik als Master-student (wat ik bijna was) een keer een overweging wilde houden in het seminarie. Natuurlijk, geen probleem. Uiteindelijk bleek ik mijn albe aan te moeten, en de hele viering voor te gaan, een bijzondere ervaring, ook omdat iedereen inclusief de rector van het seminarie verrast bleek door het niveau van deze student, ik kreeg veel complimenten over de universele taal van de liefde, een overweging op het Toren van Babel-verhaal.
NB: Master-studenten zijn daar allemaal al een paar jaar gewijd, voor ze die studie mogen doen.
Daarom werd mij voor de priesterwijding ook uitdrukkelijk verzocht, mijn albe aan te doen, zodat ik bij de geestelijkheid kon staan en zitten, en ik kon alles dan ook van dichtbij volgen. Bijzonder!
En de bisschop stapte gewoon uit de processie om mij even te begroeten, de Mar Thoma Church is vooral praktisch en gastvrij!
Ik heb heel veel mensen gesproken, nieuwe contacten gelegd en vrienden gemaakt, het waren twee bijzonder intense en inspirerende weken, ik ben zeer dankbaar en voel me gezegend.
Nu weer terug vanuit het warme moesson-regenseizoen in het druilige Nederland. Op naar de Master! Groeten uit Utrecht, van Anne Miedema.