Sinds onze bisschop Joris mij in december van het afgelopen jaar uitnodigde om mijn 50 jarig priester jubileum te vieren, is er het nodige in beweging gekomen.
De wijdingsdatum is 23 juni l963, maar in onderling overleg zijn we nu uitgekomen op zondag 9 juni aanstaande. Dan gaat het gebeuren, in Ste. Gertrudis uiteraard. De kerk waarmee ik mij zo nauw verbonden voel en waar zich in al die jaren zoveel heeft afgespeeld.
Het is mijn wens dat deze viering zal plaats vinden te midden van onze gemeente, op zondagmorgen met alles erop en er aan.
Vijftig jaar priesterschap wil niet zeggen dat er in de voorgaande jaren niet het een en ander is gepasseerd. Zeven seminarie jaren bijvoorbeeld en daarvoor allerlei activiteiten in de parochie van Ste.Gertrudis en in algemeen kerkelijk verband. Internationaal Oud-Katholiek en Oecumenisch jeugdwerk. Waaraan ik nu nog met veel voldoening kan terug denken.
Dat werd anders toen ik vrijwel direct na mijn priesterwijding werd benoemd tot kapelaan in de grote parochie van Egmond aan Zee, wel onder voorwaarde dat ik door de Aartsbisschop Mgr.Andreas Rinkel werd uitgeleend, lid bleef van de Utrechtse Geestelijkheid en terug gehaald zou worden als hij mij nodig had.
Dat liep uit op 21 jaren pastoraat in de parochie Hilversum en daarna de grote uitdaging om pastoor te zijn van Utrecht. Daarover valt een boek te schrijven, maar wij weten inmiddels genoeg van de gang van zaken in de voorbije jaren om een goed denkbeeld te kunnen krijgen van wat dat betekende.
In 1993 ging ik weg uit Utrecht en twee jaar later ging ik met emeritaat.
Wat niet wilde zeggen dat mijn werk als priester daarmee eindigde. Meer dan tien jaar lang had ik het voorrecht om te kunnen assisteren in menige parochie,
meestal als deservitor, als waarnemend pastoor dus.
Een probleem ontstond toen ik steeds meer hinder kreeg van een aanvankelijk sluimerende ziekte en rekening moest houden met mijn beperkte mogelijkheden.
Toen ik 80 jaar werd heb ik de bisschop gevraagd mij te ontheffen van het dienstwerk, waardoor ik niet langer geplaatst werd op het dienstenrooster van het Aartsbisdom. Een moeilijke beslissing en een zaak die mij nog steeds aan het hart gaat Maar de dankbaarheid als ik terug zie op al die jaren overheerst.
Vanaf 1993, na het vertrek uit Utrecht, konden we ons vestigen in Veenendaal. Een merkwaardig oord, een mengeling van vertrouwd dorpsleven en bruisende activiteiten, half dorp half stad.
We wonen in een heerlijk huis aan de rand van het natuur gebied. Uitstekende verbindingen over de weg en met de trein. Zo kunnen we gemakkelijk ’s Zondags onze vertrouwde plek bereiken in Ste. Gertrudis.
Als er niets tussenkomt gaan we elke zondag op naar het altaar om Gods Aangezicht te zoeken. Dezelfde plaats waar ik vijftig jaar geleden door Mgr. Rinkel tot priester werd gewijd.
Maandenlang hebben wij uitgezien naar het moment dat de steigers rond de kerk zouden zijn verwijderd. Wat is het mooi geworden ! Ik bedacht dat honderd jaar geleden Ste. Gertrudis in aanbouw dezelfde reacties opriep en dat de mensen tot elkaar zeiden “Wat wordt dat een mooie kerk “.
Niek van Ditmarsch, emeritus priester en oud-pastoor van Utrecht