| Het tekort aan personeel in de zorg blijft bestaan. De uitstroom is zo groot dat de grotere instroom het tekort niet opheft. De mensen die stoppen houden hun liefde voor het beroep, maar kunnen niet op tegen de vele, onregelmatige uren werk voor een laag loon. Juist het contact met de mensen, waarvoor velen het beroep kozen, blijkt er vaak bij in te schieten. Na de vakantie hoor ik soms iemand verzuchten: en nu weer aan het werk. Werken kan veel voldoening geven, invulling aan je leven. Maar zo’n verzuchting suggereert het tegengestelde. Laatst zaten mijn vrouw en ik in de trein, toen de conducteur of machinist de aandacht vroeg voor de opvallend hoge uitval van treinen op die dag vanwege ‘aanrijding met een persoon’, en daarbij zei: “sorry voor de vertraging”. Iedereen in de trein hoorde de berichtgeving zwijgend aan en dacht er zo het zijne of hare van. Ik zat te mijmeren over het woord ‘sorry’. Alsof de conducteur hier iets aan had kunnen doen. Alsof mijn vertraging enige reden van importantie had vergeleken met de ernst van de gebeurtenis. Niet dus. Omdat wij van nabij ruim tien jaar geleden door een dergelijke ‘aanrijding met een persoon’ op een van de eerste werkdagen na de vakantie een dierbare geliefde hebben verloren, keken we elkaar aan. Ik zei: “Het is vandaag maandag, en de eerste dag na de vakantie. Het is de dag dat de mensen in de regio Midden-Nederland weer aan de slag gaan.” Misschien was het alleen maar toeval. Maar misschien ook niet. Op school of hun werk wordt van de mensen die na de vakantie beginnen verwacht dat zij weer gaan presteren, resultaten laten zien. Als er geen problemen zijn en je bent fit, merk je dat de omschakeling even moeite kan kosten. Maar in het andere geval kan de omschakeling langer duren. Gelukkig lukt het de meesten wel om weer te beginnen en weer in het ritme te komen door wat extra aandacht te geven aan zichzelf en niet gelijk volle kracht vooruit te gaan. Zo wandelen mijn vrouw en ik sinds de vakantie dagelijks of bijna dagelijks een stukje door het Groene Hart. Maar ik vrees dat er ook mensen zullen blijven, die het tempo niet kunnen bijbenen, puur vanwege het systeem waarbinnen zij werkzaam zijn. Daar valt niet tegenop te wandelen! In een systeem dat zó is ingericht dat er teveel van het personeel wordt geëist, er te weinig ruimte is voor menselijk contact en waardering, sijpelt de vreugde weg en wordt het op den duur onwerkbaar. Het is een taak van het nieuwe kabinet om te zorgen dat mensen hun plezier in hun werk houden, niet alleen in de zorg, maar ook in het onderwijs, bij de politie, in het leger. Ik zie uit naar de verkiezingen! Pastoor Henk |
De eerste werkdag
